Φωνή απ’ την θάλασσα

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —φωνή που μπαίνειμες στην καρδιά μας και την συγκινείκαι την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη10σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις τες ψυχές δροσάταη μελωδία της. Τα περασμένα νιάταθυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καημό.Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνεμες στων κυμάτων τον γλυκό ανασασμό.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.Και σαν κοιτάζεις την υγρή της πεδιάδα,σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,τον κάμπο της που ’ναι κοντά και τόσο μακρινός,

γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνειτο φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.Κι αν είσαι νέος, μες στες φλέβες σου θα τρέξειτης θάλασσας ο πόθος· θα σε πει μια λέξιτο κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξειμε μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —φωνή που μπαίνειμες στην καρδιά μας και την συγκινείκαι την ευφραίνει.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,και κλαιν για τες γυναίκες των, για τα παιδιά των,και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,

σε βράχους και σε πέτρες κοφτερές τούς σπρώχνει,τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,κι εκείνοι τρέχουνε σαν να ’σαν ζωντανοίμε ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα, από την αγωνία των την υστερνή.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —το τραγικό παράπονο των πεθαμένωνπου κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κι ευσπλαχνικό.

Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,που κάποτε κανένας ιερεύς θα πάειθυμίαμα να κάψει και να πει ευχή. Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάταιή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάταιπιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.